„Kasztan (jadalny) jest bardzo gorący, jednak ma w sobie mieszankę dużej siły oddziaływania, która jest dodana do tego ciepła” – pisała św. Hildegarda – „jego owoc jest przydatny w zwalczaniu każdej choroby, jaka dotyka człowieka”. Gotowane kasztany, zjadane na czczo i po jedzeniu wspomagają pracę mózgu, zgniecione na purre łagodzą bóle żołądka, mąka kasztanowa dodana do miodu wspomaga pracę wątroby, zaś kasztany pieczone – przywracają zdrowie śledzionie. Nazywany drzewem chlebowym we Francji czy w Portugalii przez wieki zapewniał podstawową żywność.
Kasztany jadalne (marony to najszlachetniejsza ich odmiana, dostarczająca najsmaczniejszych owoców), w odróżnieniu od tych zwykłych, z których jesienią robimy ludziki, mają sercowaty kształt z „dziubkiem” na końcu. W Polsce zdarzają się pojedyncze drzewa, nie mamy rodzimej produkcji, w sklepach znajdziemy więc kasztany sprowadzane z Włoch i z Francji. Oprócz świeżych, można kupić także kasztany wyłuskane i gotowe, by dodać je do potraw, kasztany kandyzowane, przecier z kasztanów, kasztanowe purre oraz kasztanową mąkę. Najczęściej używam właśnie tej ostatniej, robiąc kasztanowy budyń na migdałowym mleku, bezglutenowy makaron z mąki kasztanowej i jajek (świetny z sosem daktylowym), placuszki z cukinią lub dynią i mąką kasztanową (przepis wkrótce) lub piekąc gofry. Kasztany z puszki (polecam raczej te bez cukrowej zalewy), są dobrym dodatkiem do mięs (św. Hildegarda poleca kurę i cielęcinę).
Na początek zmieszajcie trochę kasztanowej mąki z orkiszową, piekąc ciasto lub chleb (świetne z rodzynkami) – zyska wtedy karmelowo-orzechowy posmak, spróbujcie też świeżych kasztanów solo, jedynie upieczonych i podanych z białym winem. To dla naszego podniebienia nowy smak, więc nawet jeśli nie będzie to miłość od pierwszego spróbowania warto pamiętać, że czasem potrzebujemy kilku prób, by coś polubić, a kasztany – jak wskazała nam Mniszka z Bingen – zdecydowanie lubić warto.
