Iz 25,6-10a; Ps 23,1-6; Mt 15,29-37
„Bóg powołał błogosławione duchy niebieskie zarówno ku zbawieniu człowieka, jak i na chwałę swego Imienia. Jednych przeznaczył do tego, aby przychodzili ludziom z pomocą w ich potrzebach, innych po to, by objawiali ludziom Jego sekretne wyroki”.
/św. Hildegarda z Bingen/
Treścią dzisiejszych czytań żyła niewątpliwie nasza duchowa przewodniczka – Hildegarda z Bingen, bo przecież jej udziałem stało się doświadczenie ludzkiej samotności i boskiej komunii. Sam Bóg otarł łzy jej dziecięcych oczu i pozwolił doświadczyć swej intymnej bliskości, która kształtowała życie naszej świętej. Poruszające i jakże dla wielu z nas dalekie.
Ukształtowana prawdą Wcielenia dzieliła swe doświadczenie wiary i wiedzy na tych, którzy przybywali do klasztoru: zamożni i biedni, chorzy i zdrowi, niezależni i uwikłani, duchowni i świeccy. To jakby przełożenie na nasze ewangelicznej sceny dobroci Boga pochylającego się nad ludzką biedą, chorobą, grzechem. Adwent powinien być zatem okazją do dostrzeżenia tych, którzy choć są blisko, mogą nie być dostrzeżeni przez nas, pozostając w cieniu naszych ważnych spraw, osobistych problemów i tzw. innych priorytetów.
Daj nam Panie, za wstawiennictwem św. Hildegardy, łaskę uzdrowienia na duszy i ciele w miejscach, które najbardziej nie potrafią się zagoić. Daj nam dalekowzroczność, abyśmy potrafili sięgać, gdzie wzrok nie sięga i dostrzegać potrzeby braci oraz przychodzić im z pomocą. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
KILKA PYTAŃ KU POMOCY:
1. Jak radzisz sobie z samotnością, stratą, utratą sensu życia? U kogo szukasz pomocy?
2. Czy odczuwasz obecność Boga w Twojej codzienności, który przeprowadza Cię przez mroczną dolinę i przygotowuje ucztę, aby wzmocnić Twe siły?
3. Czy pragniesz, aby Chrystus uzdrowił Cię w tym, co najtrudniejsze dla Twej duszy i dla Twego ciała?
Dzięki za komentarz. Cieszymy się że możemy pomóc w przeżywaniu Adwentu. Pozdrawiamy.
Dziękuje za codzienne rekolekcje, które pomagają i pogłębiają przeżywanie czasu Adwentu.
Serdeczne Bóg Zapłać!