Wiecie, że mleko migdałowe nie jest wynalazkiem naszych czasów? Znała go już św. Hildegarda i średniowieczni kucharze, którzy chcąc zastąpić w przepisach mleko krowie, które szybko kwaśniało i nie zawsze było dostępne, robili mleko z migdałów. Migdałowe można było zrobić w każdej chwili, dłużej nadawało się do spożycia, zawierało sporo tłuszczu, więc dało się z niego zrobić nawet masło i można je było używać w czasie dni postnych. Przepis na mleko migdałowe pojawia się praktycznie w każdej średniowiecznej książce.
Składniki: 2 kubki wody, 1 kubek słodkich migdałów (bez skórki).
Migdały drobno mielimy (np. w blenderze, im drobniej tym lepiej; można też użyć mąki migdałowej), następnie zalewamy je wrzątkiem i odstawiamy na 10-15 minut do nasiąknięcia. Przecedzamy przez bawełnianą ściereczkę, mocno wyciskając migdałową pulpę, żeby wydobyć jak najwięcej mleka i gotowe. Schłodzone przechowujemy w lodówce do 2 dni, wstrząsając przed każdym użyciem. Uwaga! – nie wyrzucamy wytłoczyn, możemy z nich zrobić ciasteczka migdałowe albo kruszonkę – podpiekając je w piekarniku lub przesmażając na patelni.
PS. Aby pozbawić migdały skórki można je namoczyć we wrzątku albo podpiec w piekarniku i potrzeć o siebie (wtedy skórka łatwiej schodzi). Jeśli kupujecie gotowe mleko migdałowe, zwróćcie uwagę, by prócz wody, migdałów i ewentualnie odrobiny soli czy oleju słonecznikowego niczego innego nie zawierało. Równie smaczne, choć tańsze jest mleko ryżowo-migdałowe.
Czy mleka roślinne można mrozić?